Prolog!

Patricia;
Jechałam właśnie taxi do szkoły, do szkoły, w której tyle się dzieję. W której rok temu tyle się stało, przez jedną nową uczennicę. Właśnie prze - Ninę, przeżyłam w tamtym roku wielką przygodę, która łączyła się z wielkim strachem i stresem. Ta, szkoła była zawsze spokojna, nigdy w niej nic się nie działo, a od kiedy ona jest, to wszystko się zmieniło - Ja się zmieniłam! Już nie jestem tą samą dziewczyną co kiedyś byłam, może i jestem dalej zadziorna i wredna, ale trochę zmiękłam, po tym jak rok temu Rufus mnie porwał, na szczęście, on nie żyję, więc mogę być już spokojna. Mam nadzieję, ze ten rok będzie spokojny i Sibuna nie będzie do niczego potrzebna, chodź nawet fajnie jest czasem, po szpiegować po domu. Ale to też duże ryzyko, bo wiadomo, że Victor jest bardzo czujny. Czuję, że ten rok będzie wyjątkowy, ale nie wiem czemu, ciekawe co się sanie?! Może znowu jakiś kielich, zagadki, czy coś. Ale mam nadzieję, że jeszcze nie dziś, bo dziś chcę tylko wejść do domu i od razu położyć się do łóżka.
Właśnie Taxi, się zatrzymała, a ja powoli z niej wyszłam, a po chwili ujrzałam wielką szkołę, która kiedyś wydawała się najzwyczajniejszą szkołą na świecie, a teraz to szkoła z mnóstwem zagadek jeszcze nie odkrytych.
 Taksówkarz wyjął moją walizkę, a ja mu podziękowałam i zapłaciłam. Było już dość późno, więc to nie było możliwe, żebym kogoś spotkała, po drodze. Szłam powoli, ciągnąc za sobą wielką walizkę. Szłam, aż nagle ktoś mnie złapał za ramię od tyłu, gdy się odwróciłam to zobaczyłam czarnoskórego chłopaka, z wielkim uśmiechem na twarzy.
-Hej Alfie!
-Cześć Trixi! - Krzyknął.
-Co ty tak późno?!
-No, wiesz niestety spóźniłem się na pociąg i musiałem następnym jechać. A ty co tak późno?!
-A tak jakoś wyszło.
-Aha. - Powiedział, a dalej szliśmy w ciszy, aż do chwili. Gdy Alfie zaczął się drzeć, żebym się nie ruszała.
-O co chodzi?! - Zapytałam.
-Nie ruszaj, zaraz rozdepczesz mrówkę. - Powiedział, a ja się uśmiechnęłam.
-Mała strata.
-Nie mów tak! - Krzyknął i wziął mrówkę na rękę, a ta zaczęła wędrować po jego dłoni.
-Dobra, chodź! - Powiedziałam.
-Jak myślisz to dziewczynka czy chłopiec?! - Zapytał.
-Nie wiem.
-Dobra, załóżmy, że to dziewczynka?! Jak ją nazwiemy?!
-Nie wiem.
-Może "Kosmitka" - Zaproponował.
-Świetne imię.
-No, wiem, nasza córeczka jest piękna co nie?!
-Taaa... Czekaj! Co ?! Nasza córeczka?! No chyba sobie jaja robisz?! - Powiedziałam.
-No, co piękna jest i nasza! - Ja tylko zabrałam mrówkę z jego ręki i wyrzuciłam ją w krzaki.
-Nieeeeeeeeeeeeeee...! Zabójczyni! Tak własną córkę! - Powiedział i rzucił się w krzaki i zaczął szukać mrówki, a ja aż zginałam się ze śmiechu.
-Jest! Mam ją! - krzyknął i wyszedł z krzaków. -Ale nie żyje! - Powiedział i zrobił smutną minę.
-Biedna! Idziemy!
-Czekaj, zrobimy jej pogrzeb! - Powiedział i zaczął pod krzakami  kopać dół, a po chwili włożył tam mrówkę, a potem zakrył ją ziemią.
-Uczcijmy ją minutą ciszy. - I staliśmy tam w ciszy przez chwilę, a potem poszliśmy do Anubisa.
Po chwili stanęliśmy przed wielkim, pięknym domem, w którym tyle się wydarzyło.

P.S. - Proszę o komy, tylko takie rozwinięte?! Czy może być?! Co chcecie na tym blogu zobaczyć?! Jakie chcecie Pary?!

Gaduła;*